หากกล่าวถึง “เรื่องเพศ” คนส่วนใหญ่มักคิดว่า หมายถึงเพศสัมพันธ์ เช่นเดียวกับเมื่อพูดถึงการสอน เพศศึกษาหลายคนรู้สึกไม่สบายใจ เพราะเข้าใจไปเองว่าเป็นการสอนเด็กๆ เรื่องการมีเพศสัมพันธ์ และเกรงว่า จะเป็นการชี้โพรงให้กระรอก หากแต่เรื่องเพศเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมนุษย์ เกี่ยวข้องกับทกช่วงชีวิตตั้งแต่ก่อน เกิดจนถึงตาย สังคมและวัฒนธรรมมีส่วนในการก าหนด ความคิด ความเชื่อ บทบาท การแสดงออก ความสัมพันธ์ และพฤติกรรมเรื่องเพศของสมาชิกในสังคม “เรื่องเพศหรือเพศวิถี” (Sexuality) จึงครอบคลุมเรื่องต่างๆ หลายมิติที่เกี่ยวกับตัวตนของมนุษย์ อาทิ การให้คุณค่าทัศนคติ พฤติกรรม ภาพลักษณ์ทางร่างกาย ความเชื่อ อารมณ์บุคลิกภาพ รสนิยม กระบวนการหล่อหลอมทางสังคม ความสัมพันธ์ การแสดงออก รวมทั้งสรีระ และความพงพอใจทางเพศ จะเห็นได้ว่ามิติทางเพศนั้นมีผลต่อความเข้าใจเรื่องเพศของมนุษย์ (Jennifer Robertson: 2005, 2) เพราะ เรื่องเพศเกี่ยวโยงทั้งเรื่องชีววิทยา เช่น เราจะบอกว่าคนนั้นเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง เรามักจะตัดสินจากอวัยวะ เพศของคนๆนั้นเป็นหลัก เกี่ยวข้องกับเรื่องสังคมและวัฒนธรรม เช่น การแสดงบทบาทผู้ชายจะต้องเข้มแข็ง อดทน เป็นผู้น าผู้หญิงจะต้องเรียบร้อยอ่อนหวานนุ่มนวล เป็นต้น เรื่องเพศจึงเป็นพรมแดนที่ธรรมชาติและ วัฒนธรรมมาบรรจบกัน แต่ธรรมชาติทางเพศในตัวมนุษย์ ได้แก่ ฮอร์โมน อวัยวะ สรีระ ระบบประสาท ยีนส์ และพันธุกรรม มิได้ถูกปลดปล่อยอย่างอิสระแต่ถูกควบคุมและให้ความหมายผ่านค่านิยม พิธีกรรม ครอบครัว ระบบเครือญาติ และสถาบันทางสังคม (Jeffrey Weeks: 2003,21) สิ่งเหล่านี้สะท้อนให้เห็นในวิธีคิดที่มีต่อ การปฏิบัติทางเพศ เพศสภาพ และเพศวิถี ซึ่งเป็นสามส่วนที่หล่อหลอมให้มนุษย์ด าเนินชีวิตทางเพศตาม ค่านิยมที่สังคม ก าหนดไว้ หรือท้าทาย/ขัดขืนค่านิยมเหล่านั้น การสอนเพศศึกษา เป็นการชี้โพรงให้กระรอกหรือไม่ เป็นการสอนให้วัยรุ่นอยากรู้อยากลองมากขึ้น หรือไม่ ค าถามเหล่านี้ นับว่ามีความเป็นสากลอยู่มากพอสมควร เพราะองค์การระหว่างประเทศ เช่น องค์การ อนามัยโลก และโครงการเอดส์แห่งสหประชาชาติ (UNAIDS) จึงได้ท าการเปิดประเด็นหลักการได้แนวคิดว่า 1) กลุ่มวัยรุ่นที่ยังไม่มีเพศสัมพันธ์ การสอนเพศศึกษาช่วยชะลอการมีเพศสัมพันธ์ครั้งแรกออกไป 2) กลุ่มวัยรุ่นที่มี เพศสัมพันธ์แล้ว เพศศึกษาจะช่วยให้วัยรุ่นเหล่านั้น มีการใช้วิธีคุมก าเนิดอย่างถูกต้อง และใช้ทุกครั้งที่มี เพศสัมพันธ์ 3) ไม่พบหลักฐานว่า การสอนเพศศึกษาจะเป็นการส่งเสริมให้วัยรุ่นมีเพศสัมพันธ์กันมากขึ้น (UNESCO, 1998) ดังนั้น เรื่องเพศจึงเหมือนเรื่องอื่นๆ ที่จ าเป็นต้องสร้างการเรียนรู้ ทั้งยังเป็นการเรียนรู้ตลอดชีวิต ข้าพเจ้าในฐานะครูผู้สอน จึงต้องการให้ความรู้ ทักษะ กับนักเรียนในการเรียนเพื่อปรับทัศนคติการเรียนรู้เรื่อง เพศวิถีของตนให้สอดคล้องกับการเติบโตและพัฒนาการในแต่ละช่วงวัย โดยไมปล่อยให้เป็นการเรียนรู้แบบ ลองผิดลองถูกเองตามสัญชาตญาณโดยไม่เท่าทันหลายเหตุปัจจัยที่อาจส่งผลต่อสุขภาวะทางเพศ